Mikołaj urodził się w miejscowości Sebenik, w Dalmacji, około 1340 roku. Po wstąpieniu do braci mniejszych najpierw działał w Bośni jako kaznodzieja wraz z bratem Deodatem z Rodez. W 1384 roku obaj udali się do Palestyny. Tam razem ze swoimi współbraćmi Piotrem z Narbony i Stefanem z Cueno (w Piemoncie) przygotowali apologię wiary chrześcijańskiej i umocniwszy się modlitwą, wygłosili ją przed kadim jerozolimskim w 1391 roku. Nakazano im odwołać to, co wypowiedzieli, lecz oni stanowczo tego odmówili. Dlatego zostali wtrąceni do więzienia, a następnie ponieśli śmierć przez ścięcie 14 listopada 1394 roku. Ich ciała zostały rozszarpane na kawałki i spalone. Kanonizował ich 21 czerwca 1970 roku papież Paweł VI.

Maria Luiza urodziła się 21 września 1817 roku w Nysie na Śląsku Opolskim. W 1842 roku razem z trzema mieszkankami Nysy dała początek zgromadzeniu, którego głównym celem jest pielęgnacja chorych i opuszczonych w ich własnych mieszkaniach. Odznaczała się miłością Boga i bliźniego, wielkim miłosierdziem wobec chorych, ubogich, opuszczonych i sierot, w których dostrzegała oblicze Chrystusa. Była dla nich prawdziwym dobrym Samarytaninem. Czyniła wszystko z głęboką wiarą, nadzieją i ufnością w Opatrzność Bożą. Swe życie wewnętrzne ożywiała modlitwą i nabożeństwem do Eucharystii, Najświętszego Serca Jezusa, Matki Bożej i św. Elżbiety Węgierskiej, którą obrała za patronkę Zgromadzenia. 5 maja 1860 roku złożyła śluby zakonne. Roztropnie i sprawiedliwie kierowała Zgromadzeniem Sióstr św. Elżbiety przez 22 lata. Nazywano ją „kochaną Matką wszystkich”, „Matką ubogich”, „Śląską Samarytanką”. Wyczerpana trudami i chorobą, zmarła w opinii świętości 14 listopada 1872 roku.

Maria Luiza urodziła się 21 września 1817 roku w Nysie na Śląsku Opolskim. W 1842 roku razem z trzema mieszkankami Nysy dała początek zgromadzeniu, którego głównym celem jest pielęgnacja chorych i opuszczonych w ich własnych mieszkaniach. Odznaczała się miłością Boga i bliźniego, wielkim miłosierdziem wobec chorych, ubogich, opuszczonych i sierot, w których dostrzegała oblicze Chrystusa. Była dla nich prawdziwym dobrym Samarytaninem. Czyniła wszystko z głęboką wiarą, nadzieją i ufnością w Opatrzność Bożą. Swe życie wewnętrzne ożywiała modlitwą i nabożeństwem do Eucharystii, Najświętszego Serca Jezusa, Matki Bożej i św. Elżbiety Węgierskiej, którą obrała za patronkę Zgromadzenia. 5 maja 1860 roku złożyła śluby zakonne. Roztropnie i sprawiedliwie kierowała Zgromadzeniem Sióstr św. Elżbiety przez 22 lata. Nazywano ją „kochaną Matką wszystkich”, „Matką ubogich”, „Śląską Samarytanką”. Wyczerpana trudami i chorobą, zmarła w opinii świętości 14 listopada 1872 roku.