Ignacy Belvisotti urodził się 5 czerwca 1686 roku w Santhià (Piemont). Na chrzcie nadano mu imiona: Wawrzyniec Maurycy. Został kapłanem diecezjalnym, jednak zrzekł się parafii i godności kanonika, aby 24 maja 1716 roku wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Wyróżniał się podziwu godną postawą poddania przełożonym, ze świętością życia i głębią doktryny spełniał wielorakie zadania, między innymi funkcję mistrza nowicjatu i kapelana wojskowego. Przez wiele lat żył w kapucyńskim klasztorze w Monte w Turynie, oddając się kierownictwu duchowemu i opiece nad chorymi. Tam zmarł 22 września 1770 roku, czczony za heroiczne cnoty i dokonane cuda. Paweł VI zaliczył go do grona błogosławionych 17 kwietnia 1966 roku, a Jan Paweł II dnia 19 maja 2002 roku wpisał go do kanonu świętych.

Ignacy Belvisotti urodził się 5 czerwca 1686 roku w Santhià (Piemont). Na chrzcie nadano mu imiona: Wawrzyniec Maurycy. Został kapłanem diecezjalnym, jednak zrzekł się parafii i godności kanonika, aby 24 maja 1716 roku wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Wyróżniał się podziwu godną postawą poddania przełożonym, ze świętością życia i głębią doktryny spełniał wielorakie zadania, między innymi funkcję mistrza nowicjatu i kapelana wojskowego. Przez wiele lat żył w kapucyńskim klasztorze w Monte w Turynie, oddając się kierownictwu duchowemu i opiece nad chorymi. Tam zmarł 22 września 1770 roku, czczony za heroiczne cnoty i dokonane cuda. Paweł VI zaliczył go do grona błogosławionych 17 kwietnia 1966 roku, a Jan Paweł II dnia 19 maja 2002 roku wpisał go do kanonu świętych.

Kościół parafialny w Siedlcach, pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP, został zbudowany w początkach XX wieku z ofiar złożonych przez wiernych i poświęcony przez biskupa Franciszka Jaczewskiego 21 września 1913 roku. W roku 1924 papież Pius XI przeniósł stolicę biskupią z Janowa Podlaskiego do Siedlec, a dotychczasowy kościół parafialny otrzymał tytuł katedry.

Urodziła się 5 sierpnia 1878 roku we wsi Pizuny-Łukowica koło Narola. Mając 18 lat, wstąpiła do zgromadzenia założonego przez św. Brata Alberta Chmielowskiego, aby służyć najbiedniejszym i najbardziej opuszczonym. Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Eucharystii i niezwykłą dobrocią serca. Razem ze św. Bratem Albertem stała się współzałożycielką Zgromadzenia Sióstr Albertynek. Zmarła w Krakowie 23 września 1940 roku. W poczet błogosławionych zaliczył ją 6 czerwca 1997 roku papież Jan Paweł II.

Urodziła się 5 sierpnia 1878 roku we wsi Pizuny-Łukowica koło Narola. Mając 18 lat, wstąpiła do zgromadzenia założonego przez św. Brata Alberta Chmielowskiego, aby służyć najbiedniejszym i najbardziej opuszczonym. Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Eucharystii i niezwykłą dobrocią serca. Razem ze św. Bratem Albertem stała się współzałożycielką Zgromadzenia Sióstr Albertynek. Zmarła w Krakowie 23 września 1940 roku. W poczet błogosławionych zaliczył ją 6 czerwca 1997 roku papież Jan Paweł II.